Dorosły Kubuś Puchatek

Może niektórym obił się już o oczy czy też uszy trailer disneyowskiej kontynuacji „Przygód Kubusia Puchatka” z udziałem genialnego Ewana McGregora (znany z roli Obi-Wana z nowej trylogii „Gwiezdnych Wojen”,  szalonego Marka Rentona z „Trainspotting” czy chociażby Pana Świecznika z aktorskiej „Pięknej i Bestii”) pod tytułem „Christofer Robin”. Nasz protagonista to człowiek, który utracił całą swoją wyobraźnię i radość z życia, ale właśnie by to je przywrócić pojawią się znów dawni przyjaciele z uroczym misiem na czele i pragną poraz kolejny zabrać  go do Stumilowego Lasu. Film ten ma zadebiutować  na ekranach amerykańskich kin już 3 sierpnia tego roku, a daty polskiej premiery jeszcze nie znamy. Mam nadzieję, że dla nas również będzie to magiczna i pełna nostalgii podróż. 

Właśnie ta informacja stała się dla mnie jakąś inspiracją do napisania późną nocą, przy akompaniamencie cudownego „Białego Albumu” Beatlesów, wiersza na temat naszego wewnętrznego Krzysia. Czyż każdy z nas nie był pełnym wyobraźni, radości, nadziei i marzeń dzieckiem? Co zostało z niego teraz, gdy mamy te dwadzieścia, trzydzieści, czeredzieści czy piędziesiąt lub więcej lat? Czy nie przestaliśmy już troszkę marzyć? Zacytuję tu kogoś kto jest w moim życiu jedną z inspiracji, choć nie powiem by nie wzbudzać niechęci do tego zdania już na starcie, i  wyraził w cudowny sposób dewizę, której chciałbym się jakoś trzymać w swoim życiu  : „Bądźmy marzycielami- żądajmy niemożliwego”. 

Może właśnie to chciałbym przekazać w tym wierszu? „Kubuś Puchatek” jest dla mnie czymś wyjątkowym...pewnie będziecie się śmiać, ale mój tata czasami ciągle w domu nazywany jest Tygryskiem, i geneza tego pseudonimu pochodzi właśnie z tej fanatycznej bajki. Kiedyś sam swoim dzieciom będę czytał tę książkę i za pewne włączę bluereja z animowaną adaptacją od Disneya, na której z VHS’a sam się wychowałem. 

A może Wy macie  jakieś wspomnienia z „Kubusiem Puchatkiem”?

Winnie the Pooh. 

Dziwnie jest po latach wrócić do Stumilowego Lasu,

Każdy z nas już urósł ciut i obrósł sobie w setki blizn,

Uciekliśmy ze świata, gdzie zamiast miodku karmimy się obłudą,

Jako Maleństwo każdy z nas chciał być jak szalony Tygrys,

Lecz czas uczynił nas mentalnie takimi jakim Kłapouchy był,

Niewinność Prosiaczka skradły nam te heffalumpy i słonie,

A radość Puchatka utopiliśmy już sami w Bałtyku naszych łez,

Dorośliśmy gdzieś z daleka od tego bajkowego lasu mój Krzysiu,

Nie trafiliśmy sami nawet na te magiczne pola pełne truskawek,

Gdzie zawieść miał nas mors swym magicznie mistycznym busem,

O tych wzgórzach pełnych kwitnących latem czereśniowych drzew, 

Gdzie tylko pestka w gardle może zmartwieniem jakimś być,

A na korze scyzorykiem bezkarnie wyryć można było do życia  el lo we,

Ah, mówiłem Ci o tym miejscu gdzie nic prawdziwym nie może być,

Możesz to poczuć? O to jak zawiedliśmy samych siebie znów,

Teraz gdy po latach możemy wrócić na chwilę do Lasu Stumilowego,

I ze smutkiem zauważyć, że nie ma już tutaj żadnych drzew...

Ale wiesz co? Zasadzimy je znów- Dla mnie i dla Ciebie,

Tak by były i czekały na nas tu, gdy narodziny się znów.

'You may say I'm a dreamer 

But I'm not the only one 

I hope some day you'll join us 

And the world will be as one…'

https://youtu.be/ux87Gk1cfko - link do trailera „Christofer Robin”.